Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν βγαίνουν από το μυαλό σου. Κάποια είναι εντελώς προσωπικά, σαν την πρώτη φορά που βρέθηκες στα τσιμέντα του παλιού Καραϊσκάκη, όπως λέει και το σύνθημα. Κάποια άλλα όμως τυπώνονται όχι μόνο στο δικό σου μυαλό αλλά και στην συλλογική συνείδηση του κόσμου. Όσα χρόνια και αν περάσουν θα είναι πάντα θέμα συζήτησης για όσους το έζησαν και το θυμούνται. Εκείνος ο αγώνας της Λεωφόρου είναι ένας από αυτούς.
Δεν είναι απλώς η επικράτηση στην λεωφόρο, ούτε καν η πολύ βαριά τεσσάρα που έκανε αυτό τον αγώνα αξέχαστο. Εξάλλου τα τρία και τα τέσσερα γκολ διαφορά είναι συνηθισμένο φαινόμενο και η λεωφόρος θεωρείται πλέον το εξοχικό του Θρύλου. Είναι όλο το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο.
Αρχές του Φλεβάρη του 2001 ο Ολυμπιακός υποδέχεται τον Παναθηναϊκό στο Ολυμπιακό Στάδιο για τον πρώτο γύρο του κυπέλου. Οι πράσινοι βλέπουν το τραίνο του πρωταθλήματος να χάνεται, επιδίδονται στην γνωστή γκρίνια για την διαιτησία και έρχονται στο ΟΑΚΑ να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι. Ο Ολυμπιακός προηγείται 1-0, ο Παναθηναϊκός ωστόσο πιέζει, χάνει ευκαιρίες και στο 88 καταφέρνει να ισοφαρίσει και γίνεται το φαβορί για την πρόκριση.
Η πίκρα είναι μεγάλη, όχι τόσο για το 1-1 όσο για το ότι ο Λυμπερόπουλος μας κάνει πλάκα στο -έστω και προσωρινά- σπίτι μας. Εκείνη η κίνηση του Λυμπερόπουλου θα αποτυπωνόταν στην μνήμη όλων για χρόνια, αν δεν υπήρχε και δεύτερο παιχνίδι.
Στις 21 Μαρτίου μονάδικος στόχος για τον Παναθηναϊκό είναι πλέον το κύπελλο, αφού ο Ολυμπιακός έχει καθαρίσει το πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός, παίχτες και οπαδοί, πηγαίνει πεισμωμένος στην λεωφόρο, χρωστώντας κάτι στους πράσινους και στον Λυμπερόπουλο. Και οι γαύροι άμα χρωστάνε πληρώνουν. Ο Ολυμπιακός διασύρει τον Παναθηναϊκό με 1-4 και ξεφτιλίζει την ομάδα που παρίστανε ότι για τις αποτυχίες τις φταίει το παρασκήνιο. Οι πράσινοι οπαδοί σπάνε τα πάντα στην λεωφόρο απογοητευμένοι ενώ οι γαύροι στήνουν γλέντι για μία νίκη που θα μείνει στις μνήμες και των δύο περισσότερο από την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
To highlight της βραδιάς είναι γνωστό. Ο Παναθηναϊκός είχε μειώσει σε 1-2 και οι οπαδοί του άρχισαν να ακούγονται πάλι. Όχι για πολύ όμως. Στο 60 ο Φύσσας ανατρέπει τον Πατσατζόγλου στην μεγάλη περιοχή, ο Γεωργάτος εκτελεί και η πρόκριση καθαρίζει. Ο Γεωργάτος κάνει την χαρακτηριστική κίνηση για να κάνουν οι πράσινη ησυχία, μαζεύει όλη την ομάδα κοντά του και δείχνουν τις φανέλες τους μιμούμενοι τον πανηγυρισμό του Λυμπερόπουλου στον πρώτο αγώνα.
Η ξεφτίλα για τους βάζελους είναι τεράστια και ο κόσμος του Θρύλου είναι αυτός που θα βάλει το κερασάκι στην τούρτα. Η Θύρα 7 παίρνει το μήνυμα και φτιάχνεται το σύνθημα που δονεί αμέσως μετά το γήπεδο της λεωφόρου. "Νικολάκη, ξαναέλα, ξαναέλα να μας δείξεις την φανέλα".
Στιγμές μαγικές, αξεπέραστες, Ολυμπιακές. Σχεδόν 14 χρόνια μετά έχουμε ρίξει άπειρες ποδοσφαιρικές καρπαζιές στον "αιώνιο", έχουμε νικήσει με μεγαλύτερη διαφορά στο σκορ, έχουμε χρόνια να ηττηθούμε στην λεωφόρο αλλά έχουμε δεχτεί και κάποιες σημαντικές ήττες. Τίποτα όμως δεν αγγίζει σε αξία εκείνη την υπέροχη μέρα στις 21 Μαρτίου 2001.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου